Evet, şimdi bu paragrafın sonundaki nokta işaretini görür görmez telefonu elinden yavaşça yere, masaya, yatağının üzerine yani ki zarar görmeyeceği bir yere bırakmanı istiyorum aman dikkat nokta işareti dedim üç nokta sayılmaz sadece tek bir nokta işareti olmalı ve hayır soru işaretinin ya da ünlem işaretinin noktası da sayılmaz bildiğimiz nokta işareti var ya, hani bir şeyleri bitirmek, son vermek artık bizimle olmasını istemediğimiz şeylerden sonra kullandığımız o noktalama işaretlerinden biri olan noktadan sonra telefonu sakince bırak ve uzaklaştır gözlerini o minik ekrandan neden mi? (bu nokta olmaz demiştik) çünkü ‘TÜRKİYE GÜNDE ORTALAMA 78 KERE TELEFONA BAKIYOR’ haberi ile biraz kendimize gelmemiz gerekiyor. (işte bahsettiğim nokta geldi)
Bu haberi izleyince çevreme daha dikkatli bakıp saymaya başladım. Ve ulaştığım sonuç 78’den çok daha fazlası oldu. Günde kaç kere telefona bakmıyoruz? Desek sayması daha kolay... Bu arada artık serbestsin. İstediğin noktada dur, istediğinde geç…
Nasıl, neden, gerekli mi bu kadar bakmak? sorularını tartışmayı bir kenara bırakalım ve artık sahiden biraz olsun bırakalım.
Telefonları bırakıp, sadece gerektiğinde elimize aldığımızı nereden mi anlarız? Kim bilir? Belki daha çok okuruz. Okuduklarımızı sorgular, öğrendiklerimizi ekran resmini alıp eşe/dosta atmaktan öteye geçeriz. Belki o zaman trafikte birbirine küfür edenlerimizin sayısı azalır. Belki sadece okudukça yumuşar kalplerimiz. Happy meal kutularında değil de yüzyıllar önce yazılmış bir kitapta anlatılıyordur belki de mutluluk. Belki o zaman otobüste yaşlı ve kadınlara yer veren duyarlı insanların sayısı artar. Belki o zaman ekmek parasına kitap alabiliriz. Belki, herkes değil de sahiden yazabilen yazar; anlayabilen değil de herkes okur. Belki'si fazla belki de tüm bunların…
İnan daha fazlasını bilmiyorum. Öğrenirsem anlatırım…
Vesselam.