Bir site keşfettim. Ama adını unuttum. İşlevi o kadar etkiledi ki adını tutamadım aklımda.
Sitede o an doğan, o an ölen o an araba alan, tweet atan... Sayısı veriliyor. Artıyor ya da azalıyor. O an. Saniyelerle rakamlar değişiyor. Takip bile edemiyorsun bazen. O kadar hızlı yani...
Garip değil mi? şu an, Evet gözlerin tam bu satırdayken biri öldü. Açlıktan belki. (Genelde Açlıktan ölen sayısı doğan sayısından ve atılan snap sayısından fazla oluyordu.) Böyle düşününce biraz sorumluluk htim ben. O ölenlerden yani. Ben yemek seçerken biri açlıktan ölüyor. Tam belki su an biri daha kapadı gözlerini. Biri de açtı. Biri tweet attı, sitem dolu.
Biri ağladı, biri güldü...
Bir var, bir yok...
Ama Biz, Gökyüzü kadar güzel olsak yeter...
Bulutlar kadar düşünceli olsak. Önce rengi değişir havanın, sonra yağar yağmur. Evine gir ya da şemsiyeni almadan çıkma der sanki...
Düşünceli olmak, Mesela biri annem hasta dediğin de ertesi gün, sorabilmek onu.
Sahi nasıl oldun dün rahatsızdın¿
Moralin bozuk gibi iyi misin¿
Bir şey ister misin¿
Yardım lazım mı¿ deyip kolları sıvamak başkasının işinde...
Yazının sonunu bitiresim gelmiyor. Bu ara her şeyi yarıda, olduğu gibi bırakıyorum. İnceliyorsa kopuyor... Su gibi aksın yolunu bulsun her şey. Varsın olacağına... Yelkenleri verdim.
Yön sizde.
Son sizde.
Ama rüzgarı bilemem. O eser istediği yöne. Çünkü hep derler, hayat bu. Kural bu. . .
Vesselam.
#Kadrajımdan