Hayatın lolipop şeker olmadığını ben de biliyordum ama bize -başta- hayatı lolipop şeker gibi sundular lakin yedir(e)mediler…
Ve bana ne olduysa lolipop şeker gibi sunulan hayatın gerçek yüzüyle tanıştıktan sonra oldu.
Sahi bana neler oldu?
Bir şeyler olduğu muhakkak…
Bir kere eskisi gibi kitap oku(ya)mıyorum. Eskisi gibi yaz(a)mıyorum. Yazarken bile haz alamıyorum…
E haliyle “aşk”la yazılmayan yazıların zevkle okunmadığını da biliyorum.
Söylemesi ayıp ol(maya)cak ama eskisi gibi yemeklerden bile zevk alamıyorum.
Eskilerde yemeğin tadı böyle mi olurdu?
Bir gevrek simidin tadı bile o biçim olurdu…
Şimdi öyle mi? Belki sırf aç kalmamak için yenilir once taamlar…
Eskilerde sohbetlerimiz vardı. Bazen oturduğumuzda geceler/gündüzler yetmezdi.
Konuşulacak o kadar şey vardı ki. Günlerce, gecelerce… hatta haftalar, aylar, yıllarca yetmezdi zaman bize…
Şimdi öyle mi? Üç dakikadan fazla konuşulacak bir şey bulamıyor insan.
Evet, bence de bir sorun var. Bir sorun olduğu muhakkak ama kimde?
Hem artık eskisi gibi/eskisi gibi umursamıyorum da…
Bilmiyorum, hayat ne çabuk tatsızlaştı?’
Bu acı hayatı lolipop şeker gibi kim ağzımıza verdi?
Önce lolipop şeker gibi…
Sonra alıp çöp tenekesine/mazimizin çöp tenekesine…
Heyy size söylüyorum; hayatı lolipop şeker gibi sunanlar!
Madem yediremeyecektiniz; ne diye ‘isot’n üstüne bal-kaymak döktürdünüz?!
Hayatın bu kadar acı olduğunu bile bile ne diye tatlı ucundan tattırdınız?
Heyy hayatı sevdirenler!
Şairin tabiriyle; “siz hayat süren leşler!”
Nerdesiniz? Sahi nerdesiniz!