Telefona bakmaktan boyunları bükülenler Pokemon'un bir emriyle ayaklandı. Kilometrelerce yollar alındı. Dağ, taş oyun karakterlerini aradığı kadar kendini aramadı insan. Ve onları anladığı kadar kendini anlamaya çalışmadı. Yaratıcısının izlerini görmedi Pokemon'u gördüğü yerlerde…
Ertelenen işler, geçen namaz vakitleri, aile ile edilmeyen sohbetler, ilgisiz bıraktığımız arkadaşlarımız, tozlu kitap raflarımız… Hepsi ama hepsi biraz daha Pokemon avladıktan sonraya ertelendi…
Zaman nedense sonsuzluğa götüren bir ip gibi geliyor. Sonunu göremeyişimiz, ipin uzunluğunu sonsuz sanmamıza neden oluyor. Oysa her solukta kesilebilme ihtimali var.Ve bu zaman zarfında ‘sonsuza kadar nasıl olsa halederiz’ deyip boş veriyoruz her şeyi. Sevgili okur, bu pazartesi boş vermeyi boş verelim.Elimizde ki telefondan başımızı 10 derece kaldıralım ve gerçek hayatın tam da orada olduğunu fark edelim. Evet başımızı kaldırdığımız o yerde yaşam; sanal olanda değil…
Uzun zamandır yapmak isteyip de ertelediğimiz şeyleri yapma haftası olsun ve yarınla başlayalım buna. Çünkü yarın: ‘Hem daha güzel günlerin hem de ertelemenin adı. Hayallerin gerçek olduğu, düğümlerin çözüldüğü,zamanın iyilik getirdiği bir gündür.Artık geçmişi bir toz gibi omuzlarımızdan silkelemenin adıdır yarın.’ Herkesin daha tanımadan sevdiği bu zaman dilimi, yaptıklarımıza şahit olsun. Bir kursa, bir kitaba, konuşmak istediğimiz bir insana, bırakmak istediğimiz alışkanlıklara… Pokemon dışında, bizi her ne heyecanlandırıyor ve bekliyorsa onu yapmaya koyulduğumuz bir hafta diliyorum hepimize…