İnsan kelimesinin kökeni unutmaktan geliyormuş. Bu kadar unutkan olmamız bu yüzden mi? Bilmiyorum. Bildiğim: Unutuyoruz hem de çokça…
Unutmadan yaşamamız mümkün olmazdı. Herkesin ayrı dünyası ve burada çözmeye çalıştığı sorunları var. Kötü günler var. İyileri var. Unutmasaydık, kötü günlerde takılı kalır ilerleyemezdik. Bu anlamda unutmak iyi. Ancak unutulmaması gereken şeylerde var ki tekrar tekrar aynılarını yaşamayalım. İhmal edilmemesi gereken şeyler var. Almamız gereken önlemler, kararlar var. Yoğurdu üfleyerek yememiz gereken zamanlar var. Bunları unutan, ihmal eden insanları anlamıyorum. Kim mi bunlar?
Bir dakika sonra başına neler geleceğini bilmiyorken, başkalarını çekiştiren insanları anlamıyorum. Kınadığını yaşamadan bu dünyadan çekip gidilmeyeceğini unutanlar bunlar…
Geleceğin geçmiş gibi olmayacağını unutanları anlamıyorum. Her sabah güneşin doğduğunu, her gün yeni ihtimallerin oluştuğunu görmeyen; sürekli geçmişte kalan, tozlu, kara günlerinde yaşayanlar bunlar…
Çocuklarını ihmal edenleri anlamıyorum. Ne söylesen kapan, ne yapsan merakla izleyen, zeki, dikkatli o minik insanlara gereken önemi vermeyenler bunlar…
Sözlerin ne kadar büyülü olduğunu unutup, gelişigüzel konuşanları anlamıyorum. Yakıp yıkan sözlerinin nereye gittiğini görmeyen, kırmanın kolaylığını, onarmanın zorluğunu unutanlar bunlar…
Öfkesinin sonuçlarını umursamayan insanları anlamıyorum. Bir soluk almanın öfkeyi dindireceğini unutanlar bunlar. Öfkesinin korkudan kaynaklandığını, korkularının üzerine gidip aşmak gerektiğini bilmeyen, başkalarından çok kendine zarar vermeyi bırakmayanları anlamıyorum.
Envai çeşit lezzet dururken uyuşturan, bağımlılık yapan, maddi manevi zarar veren şeyleri lezzet sananları anlamıyorum. Dumanlar arasında kaybolan, derince nefes almanın kıymetini unutanlar bunlar.
Gözlerini ekranlardan ayırmayanları anlamıyorum. Yeşile, maviye doyulmayacağını unutanlar bunlar. Doğanın farkında olmadan hızlıca yaşayanlar; ağaçlara, denizlere gözlerini değdirmeden, tefekkürle izlemeden gözlerinin gördüğünü sananlar bunlar.
Mutsuzları anlamıyorum. Umutsuzluklarını bulaştıran, iyiye dair bütün yolları elleriyle tıkadıklarını görmeyenler bunlar. Kendini akışın içinde, olanların en hayırlı şekilde olduğu teslimiyetine bırakmayanlar bunlar. Her şeyi kontrol etmek, sımsıkı tutmak yerine avuçları açmanın huzurunu unutanlar…
Kendi doğrularından başka doğruları görgüsüzlük bilen; doğruya giden diğer yolları yanlış sanan, seni, beni, bizi farklı sananları anlamıyorum. Başka düşüncelerin bize yeni şeyler kattığını fark etmeyenler bunlar. Kendinden olmayanı hor gören, hoşgörüyü unutanlar bunlar.
Sizi anlamıyorum. Anlamayacağım.
Vesselam!