Türkiye Cumhuriyetinin siyasi tarihine baktığımızda, Cumhuriyetin kuruluşundan 2007 yılına kadar seçilen Cumhurbaşkanları ile Başbakanların hep kavgalı olduklarını ve bir türlü anlaşmadıklarını görüyoruz. Türkiye Cumhuriyetinin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk’ün, sözde yakın arkadaşı İsmet İnönü ile bir türlü anlaşamadığını biliyoruz. Bu konuya belgelere dökmeye kalkarsak, sayfalar dolusu yazı yazmamız gerekir. Maalesef buna da köşemiz müsait değil, çünkü köşemiz sınırlıdır..
1950’den sonraki dönemlere bakıyoruz, İsmet inönü Adnan Menderes, 1960’tan sonra İsmet İnönü, Süleyman demirel’in anlaşmadıklarını görüyoruz. Kenan Evren ile Turgut Özal’ın anlaşamadıklarını görüyoruz. İkisi de aynı siyasi partiden olmasına rağmen, Süleyman Demirel İle Tansu Çiller’in anlaşamadıklarını görüyoruz. Ve yine ne gariptir ki, ikisi aynı siyasi görüşe sahip olmalarına rağmen, Ahmet Necdet Sezer ile Bülent Ecevit’tin anlaşamadıklarını görüyoruz..
Yani kıssacısı, 1923’ten 2007 yılına kadar gelip gecen tüm Cumhurbaşkanları ile Başbakanların biri birileri ile hep kavgalı olduklarını ve bir türlü anlaşamadıklarını gördük ve izledik..
Tabi ki durum böyle olunca da, çoğu zaman bazı yasaların meclisten geçmesine rağmen, Cumhurbaşkanları tarafından bir şekilde imzalanmadı veya çeşitli sürelerde engellendi. İşte maalesef bunun cezasını da, 80 yıl boyunca milletimiz çekti.
2007 yılında Abdullah Gül’ün Cumhurbaşkanı seçilmesi ile bu durum her ne kadar ortadan kalktı ise de; yarın Cumhurbaşkanı ve Başbakan’ın ayrı ayrı siyasi partilerden seçilmesi durumunda, bu sorun yine yıllardır olduğu gibi aynen devam edecek ve bunun cezasını da yine milletimiz çekecektir..
Mesela Ahmet Necdet Sezer ve Bülent Ecevit aynı siyasi görüşe sahip olmalarına rağmen ve hatta Ahmet Necdet Sezer’in Cumhurbaşkanı olması için, Bülent Ecevitt’in dönemin tüm siyasi partileri ile görüşüp mutabık kalması neticesinde, Ahmet Necdet Sezer Cumhurbaşkanı seçilmişti. Fakat bütün bu olanlara rağmen anlaşamamışlardı ve o meşhur kitapçık fırlatma hadisesinin Türkiye’ye nelere mal olduğunu ve Türkiye’nin nasıl siyasi ve ekonomik krizler yaşadığını milletimiz çok iyi biliyor..
Dünya’da iki başlı parlamenter sistemler artık yok denecek kadar azdır. Çünkü parlamenter sistemlerde, ister istemez siyasi görüş ayrılıklarından dolayı sistem sık sık tıkanmakta ve ülkelerin gelişmesinin önünde parlamenter sistemler adeta bir takoz gibi engel teşkil etmektedirler..
Dünya’da ve Avrupa’da ki gelişmiş ülkelere baktığınızda, ya tam Başkanlık veya yarı Başkanlık sistemleri ile kendilerine özgü bir biçimde yönetildiklerini görüyoruz. Her gün gelişen Dünya’da artık gelişmenin önünde takoz olan iki başlı sistemlerin yavaş yavaş siyasi Dünya sistemlerinden kaldırıldığını görüyoruz..
İşte Dünyadaki bu mevcut durum karşısında, ister istemez şu soru aklımıza geliyor; peki CHP neden Başkanlık sistemine karşı geliyor? Aslında bu meselenin asıl gerçeğine bakarsanız; CHP’nin tabanında ki vatandaş’ta devlet tek elden yönetilsin ve daha çabuk kalkınsın diye Başkanlık sistemini istiyor. Fakat 1960’tan bu yana, CHP’nin üst kademelerinde defalarca seçim kaybetmiş olmalarına rağmen, koltuklarını bir türlü bırakmak istemeyen ve sanki o koltuklar onların tapulu mülküymüş gibi sahiplenen bazı CHP’li siyasiler yüzünden, CHP er gün biraz daha küçülüyor ve bu durumdan dolayı, Türkiye iki başlı sisteme mahkum edilmek isteniyor..
CHP’nin tabanı değil, üst yönetim kadroları Başkanlık sisteminde istedikleri gibi bu milleti kandıramayacaklarını bildikleri için, mümkün mertebe Başkanlık sistemini bir şekilde engellemeye çalışıyorlar. Oysaki milletimiz Dünya’daki siyasi gelişmeleri ve siyasi konjönktörü çok iyi bildiği için, Kemal Kılçdaroğlu’nun söylediklerine ancak gülüp geçiyor. Kemal Kılıçdaroğlu CHP’yi değil, yalınız kendi istikbalini düşünüyor. Eğer Kemal Kılıçdaroğlu CHP’yi düşünmüş olsaydı, 7 seçimdir kaybediyor, fakat hala o koltukta oturmaya devam diyor. 7 defa sesçim kaybetmiş bir liderin hala o koltukta ne işi var söylermisiniz???
Saygılarımla. / [email protected]