Ne olursa olsun.
İnsanlarla oynamayacaksın.
Bir yerleri var biliyor musun?
Çok ince bir yer...
Tüm hayatın dizayn edildiği bir yer...
Her iki gögsün sıkıştığı esrarengiz alan...
Oraya...
Ora ile alay etmeyeceksin.
Orayı hafife almayacaksın.
Oraya dokunmayacaksın.
Orayı incitmeyeceksin.
Orayı arka plana atmayacaksın.
Orası tüm renkleri kapsayan büyük, zamanı ortadan kaldıran ve mekan diye bir tabirin olmadığı bir dünyadır.
Her birimizin apayrı ve vazgeçilmez dünyası...
Oynamayacaksın sevdalı ve yaralı bir gönül ile...
O kalp bir 'ah' çekti mi?
Alev olur,
Kül olur,
Yangınlarda bulursun kendini,
Çıkmaz sokakların girdabında bocalayıp durursun.
O kalp âhu viran olursa eğer,
Âh'ı tutarsa eğer,
Azap olur sana...
Bir balyoz darbesi iner yüreğine...
Ahh!
Neler görüyoruz şu hayatta.
Neleri yutabiliyoruz sabırla.
İçimizde derin ve kör kuyular var.
Gözlerimizde acınımsı buğular...
Yine de gülmeye çalışıyoruz...
Umudumuzu diri tutma taraftarıyız.
Ümidimizi tavan yapıyoruz.
İnsan zamanla her şeye alışabiliyor.
Tüm terk edilişlere ve kaybedişlere rağmen...
Her halde acının ve gönül dünyamızın kırılmasının bir son kullanma tarihi vardır.
Umut bu olsa gerek...
Ümidini kırmamak budur herhalde.
Hayatta en azından mutluluğu tadabilmek bu anlamlı ve özlü sözden geçer galiba.
Ve yaşamak bu olsa gerek...
Umuduyla,ümidiyle,olumlu yanlarıyla,beklentisiz terk edilişiyle,başarısızlığıyla,rağbet edilmeyen itibarıyla...
Yaşamak...
Yaşamalıyız...
Yaşayacağız...